Hier lees je alle info over de meest recente film
ZONE OF INTEREST
Een luxueus leven leiden, feestjes en affaires incluis, vlak naast de absolute horror van Auschwitz-Birkenau. Hoe doe je dat?
The Zone of Interest is het antwoord dat regisseur Jonathan Glazer construeerde op basis van deze vraagstelling. Hij wijdde tien jaren aan verwoed opzoekwerk, lezen en nog eens lezen, voortgestuwd door een gevoel. Gaandeweg kon hij het plaatsen: woede. “Dat iemand daar woonde en zijn kroost grootbracht… Hoe doe je dat? Hoe zwart moet een ziel dan wel niet zijn?” Uiteindelijk kwam hij tot het concept van dit unieke werkstuk dat bovenal een immersieve schets is geworden, en één grote waarschuwing voor eenieder die denkt ‘daarboven te staan’.
Kampcommandant Rudolf Höss en zijn vrouw Hedwig – respectievelijk op onnavolgbare wijze in beeld gebracht door Christian Friedel en Sandra Hüller (de enige Duitsers op de set) – geven met hun vijf kinderen gestalte aan de uitbeelding van Glazers behoefte te willen tonen dat het misleidend en gevaarlijk is daders simpel weg te zetten als ‘monsters’.
In 2014 las hij een preview van de roman van Martin Amis met dezelfde titel als deze prent. Er spraken twee zaken uit waarover hij het zelf ook wilde hebben: gezichtspunt en medeplichtigheid. Dit boek werd voor hem een ankerpunt. Een uiterst belangrijke vonk die hem verder dreef dan een loutere adaptatie ervan.
Het bewust afstandelijk gefilmde (met soms meer dan 5 tegelijk werkende camera’s, waaronder verborgen exemplaren) huiselijke leven van dit burgerlijke gezin, krijgen we te zien met op de achtergrond hoorbaar het steeds aanwezige, gruwelijke, wat zich afspeelt op een luttele 50 meter afstand van huis en tuin.
Nooit eerder zette iemand het idee van ‘de banaliteit van het kwaad’, zoals de joodse Hannah Arendt het benoemde, zo treffend om in beeld en geluid. (Lieven Trio)
————————————————————————–
Regie en scenario : Jonathan Glazer (deels gebaseerd op boek van Martin Amis)
Vertolkingen : Sandra Hüller, Christian Friedel, e.a.
Cinematografie : Lukasz Zal
Muziek : Mica Levi
U.K. & Polen 2023 105’
=========================================================
KING’S LAND
We bevinden ons in Denemarken, halverwege de 18de eeuw. Kapitein Ludvig Kahlen heeft zich als doel gesteld de barre Deense heide leefbaar te maken om er een kolonie te stichten in naam van de koning. Ter compensatie verwacht hij een koninklijke titel met de bijhorende rijkdom en eer. Er komt echter als snel een kink in de kabel en zijn plannetje wordt verstoord door de medogenloze grootgrondbezitter en aristocratische magistraat Frederic De Schinkel, die beweert dat het desbetreffende stuk land al in zijn bezit is.
Het spel zit helemaal op de wagen wanneer De Schinkel ontdekt dat twee van zijn arbeiders zijn ontsnapt en zich bij Kahlen hebben aangesloten. Hij zweert dan ook op wraak, maar Kahlen laat zich niet intimideren en gaat de strijd aan, waar hij zijn eigen leven en dat van zijn lotgenoten op het spel zet.
Dat maakt van King’s Land in feite een meeslepende Deense versie van het betere soort western : in het decor van weidse landschappen wagen kolonisten hun toekomst in een onherbergzaam gebied. Ze leveren strijd tegen de hebzucht en de straffelossheid van de heersende klasse en krijgen daarbij hulp van de koppige eenling die zijn hart volgt, maar daarbij wel een soort tunnelvisie hanteert waardoor hij iedereen offert die zijn doel in de weg staat.
We laten ten slotte Mads Mikkelsen zelf aan het woord ; ‘ Ik heb van elke seconde genoten. Ik hield van het resultaat en van mijn samenwerking met Nikolaj Arcel. Ik heb de neiging om om te gaan met dingen die ik leuk vind, die mij interesseren. Dus als het familie en oude vrienden zijn, is dat een makkelijke keuze. ‘
Regie : Nikolaj Arcel
Scenario : Nilolaj Arcel & Anders Thomas Jensen naar de Deense bestseller ‘ De Kapitein en Ann Barbara ‘ van Ida Jessen.
Cinematografie : Rasmus Videbaek
Vertolking : Mads Mikkelsen ; Amanda Collin ; Simon Bennebjerg ; Kristine Kujath ; Gustav Lindh ; Melina Hagberg ; Morten Hee AndersenDenemarken / Zweden / Duitsland ; 2024 ; 127 minuten
=========================================================
POOR THINGS
Een jonge vrouw, weer tot leven gewekt door een onorthodoxe wetenschapper, gaat met een advocaat op een wervelend avontuur door de wereld. Bevrijd van de vooroordelen van haar tijd, ontdekt ze gaandeweg haar passie voor sociale rechtvaardigheid.
Net als Victor Frankenstein in de gothic novel van Mary Shelly wekt Godwin Baxter leven op uit dode materie. Bij hem levert dat echter een jonge vrouw op, die net als Frankensteins creatie fysiek volwassen lijkt, maar mentaal nog een kind is.
In den beginne kan Bella, zo heet de jonge vrouw, amper stappen, laat staan praten. Juist door het feit dat ze intellectueel en sociaal nog een kind is, kent Bella hoegenaamd geen schaamte en beschikt ze niet over de nodige sociale vaardigheden : ze mept mensen in hun gezicht, zegt zonder enige gêne wat in haar opkomt en geeft zich ongeremd over aan de, al dan niet seksuele geneugten en behoeften van haar lichaam.
Zeker is de Victoriaanse tijd is dat redelijk onaanvaardbaar….
Het maakt haar echter wel onweerstaanbaar in de ogen van mannen die over minder scrupules beschikken. Een specimen van dit soort mannen is de advocaat Duncan Wedderburn die Bella meeneemt naar Lissabon. Hier begint het bizarre avontuur, wanneer ze wordt blootgesteld aan alle mogelijke sensuele verlokkingen.
Maar Bella blijkt ook zeer leergierig te zijn en evolueert verbazingwekkend snel. Het duurt dan ook niet lang dat ze nieuwsgierig wordt juist naar datgene waar Baxter haar angstvallig probeert af te schermen : de (boze) buitenwereld.
Dit alles mondt uit in een plastische kolder, een hilarische en fantasievolle komedie, gesitueerd in een universum dat even artificieel is als zijn hoofdpersonage. Dit maakt van Poor Things een radicale ervaring, terecht winnaar van de Gouden Leeuw op het Filmfestival van Venetië.
Regie : Yorgos Lanthimos
Scenario : Tony McNamara, gebaseerd op het boek van Alasdair Gray uit 1992
Cinematografie : Robby Ryan
Muziek : Jerskin Fendrix
Vertolking : Emma Stone, Mark Ruffalo, William Dafoe, Ramy Youssef, Christoffel Abbott, Jerrod Carmichael
Ierland, Verenigd Koninkrijk, Verenigde Staten ; 2023 ; 142 minuten
========================================================
PAST LIVES
Past Lives is het langspeeldebut van de Zuid-Koreaans-Canadese filmmaakster Celine Song. Het is het verhaal van Na Young en Hae Sung. We ontmoeten ze als kinderen in Zuid-Korea. Ze zitten op dezelfde school, zijn goede vrienden en hebben elkaar lief. Aan die vriendschap en dat liefhebben komt abrupt een einde wanneer Na Young en haar gezin naar Canada en nadien naar de VS verhuizen. De twee worden jarenlang van elkaar gescheiden en verliezen elkaar volledig uit het oog. De film toont vanaf dan hoe de twee elkaar over een periode van 24 jaar opnieuw ontmoeten, zowel langs digitale weg als in levende lijve. Maar de complexloze vriendschap die ze als kinderen kenden, is niet meer.
Song schetst met Past Lives geen film van grote emoties en hevig verlangen, wat dit weekhartig kleinood helemaal ten goede komt. Dit is een film over twee personen die op een bijzondere manier met elkaar verbonden zijn.
Of Past Lives het hartverscheurend gewicht kent als In The Mood For Love, Moonlight of Brief Encounter zal de tijd moeten uitwijzen. Past Lives is een prachtige film voor een wereld waarin emoties, gevoelens en ervaringen van mensen uit verschillende diaspora’s steeds meer gezien en gehoord mogen worden.
Heerlijk toch ?
————————————————————————–
Regie Celine Song
Scenario Celine Song
Acteurs Greta Lee, Teo Yoo
Muziek Christopher Bear, Daniel Rossen
USA , Zuid-Korea – 2023 – 105’
===================================================
AUGURE
Augure is het langspeelfilmdebuut van Baloji, die 20 jaar geleden naams-bekendheid verwierf bij de hiphopgroep Starflam uit Luik. De Belgische rapper en modeontwerper van Congolese afkomst werpt in deze film zijn licht op verschillende aspecten van zijn geboorteland aan de hand van vier personages, die allemaal verbonden zijn.
Baloji toont hoe verwarrend het kan zijn om tussen twee werelden in te zitten. Het hoofdpersonage Koffi keert met zijn vrouw terug naar Congo om zich te gedragen naar de wil van zijn ouders en om de band niet te verbreken; want alhoewel hij eigenlijk een verschoppeling is, wil hij de traditie respecteren. Dat neemt niet weg dat hij toch zijn eigen leven wil kunnen leiden.
Zijn kritiek op eeuwenoude tradities en bijgeloof die in Congo vandaag nog voor discriminatie en onderdrukking zorgen, verpakt Baloji in een mix van droom, nachtmerrie, musical en jawel, modeshow.
Er zit heel wat symboliek in het verhaal, die voor ons Westerlingen niet altijd even duidelijk is omdat de context ontbreekt. Het is anderzijds misschien ook wat overdreven om de film het etiket magisch-realistisch mee te geven. Visueel echter is de film een pareltje, waarbij de belangrijke personages een kleur krijgen toegekend.
Voor Baloji vormen moeders het ware onderwerp van Augure: “Mijn film vertelt over moeders en hun positie in eenouderstructuren.”
—————————————————————————
Regie : Baloji
Scenario : Baloji – Thomas Van Zuylen
Vertolking : Marc Zinga, Lucie Debay, Yves Marina Gnahoua, Eliane Umuhire
België – Congo – 2023 – 1u30
=========================================================
PERFECT DAYS
Wat is het perfecte leven ?
Voor de een is het uitbundig, vol met verrassingen en feesten, voor de ander is het de wereld verkennen. Weer anderen willen hun droombaan en een grootse carrière, genoeg financiële middelen en een modelgezinnetje er bovenop.
Zo niet voor onze vriend Hirayama. De oude man maakt in Tokio de openbare toiletten schoon als kostwinning, hij volgt iedere dag nauwgezet dezelfde routine en luistert in zijn auto op weg naar zijn werk steeds naar dezelfde cassettebandjes (die in Japan blijkbaar veel geld kunnen opbrengen) van oude rocksterren.
Je kan niet zeggen dat Hirayama een boeiend leventje leidt, saai geldt eerder als omschrijving van zijn leven. We krijgen gedurende het eerste halfuur van de film uitgebreid zijn dagelijkse bezigheden en rituelen te zien, hoe die zich iedere dag herhalen en hem tevreden houden. Niet bepaald het meest flitsende begin van een film van twee uur.
Maar het is misschien juist die eenvoud die zijn leven zo fascinerend maakt voor ons en die ook een aantal vragen oproept : waar haalt hij eigenlijk zijn voldoening uit ? Heeft hij geen levensdoelen ? Heeft hij geen familie en vrienden ?
In de loop van de film krijgen we beetje bij beetje antwoorden op deze vragen.
Deze plotbeschrijving klinkt misschien niet zo aantrekkelijk, maar niets is minder waar. De film houdt de kijker een spiegel voor en dwingt hem bijna vragen te stellen over zijn eigen leven en dat maakt van ‘ Perfect Days ‘ een zeldzame film die op een heel diep niveau weet te ontroeren.
__________________________________________________________________
Regie : Wim Wenders
Scenario : Wim Wenders & Kôji Yakuso
Cinematografie : Franz Lustig
Vertolking : Kôji Yakuso ; Tokio Emoto ; Aoi Yamada ; Yumi Asu ; Min Tanaka
Muziek : The Animals ; Patti Smith ; The Rolling Stones ; The Velvet Underground ; Otis Redding ; Sachiko Kanenoby ; The Kinks ; Van Morrison ; Lou Reed ; Nina Simone
Japan ; 2023 ; 123 minuten
=========================================================
MAESTRO
Leonard Berstein ( 1918 – 1990 ) was een Amerikaans componist, dirigent, pianist en muziekpedagoog. Zoon van Oekraïense Joden die in 1908 hun sjetell ontvluchtten om de dienstplicht te ontlopen in het toen nog tsaristische Rusland.
Hij werd als dirigent bekend toen hij in 1943 bij een concert in laatste instantie inviel voor de zieke Bruno Walter.
Hij was zonder enige twijfel één van de meest spraakmakende musici van vorige eeuw. Met zijn bejubelde West Side Story maakte hij de Broadway-musical respectabel, maar hij had zo graag gerespecteerd componist van klassieke muziek willen zijn.
Zijn privéleven was niet bepaald respectabel – hij zou er vandaag de dag zeker niet mee wegkomen, dat staat vast – hij was immers een wandelend voorbeeld van grensoverschrijdend gedrag. Toen had de goegemeente daar echter veel minder problemen mee dan nu.. Een bevoorrechte getuige zegt daarover het volgende: ‘ Het kan mij niets schelen met wie hij naar bed gaat, hoe hij zich kleedt of hoe hij praat. Want wanneer hij een podium betreedt, weet ik weer waarom ik ooit muzikant wilde worden. ‘
Zelf zegt hij : ‘ Een orkest dirigeren is zo verrukkelijk, omdat we samen ademhalen. Het is een ervaring die te vergelijken is met de liefde. ‘
Het is dan ook opmerkelijk en ironisch dat met de film Maestro, die zich focust op het huwelijk van Leonard Bernstein met Felicia Montalegre, een monument voor Bernstein wordt opgericht in een tijd waarin het ene na het andere monument wordt neergehaald.
Om te besluiten nog een leuke anekdote. In de zomer van 1973 vertrok Berstein met zijn hele gezin naar Rome om daar een concert voor de paus te dirigeren. Op het programma stond Bachs Magnificatt en zijn eigen Chichester Palms. Op het einde van het concert dankt de Heilige Vader hem als volgt : ‘ Zie hier een Amerikaan, die is gekomen om muzieklessen te geven aan ons van het oude Europa. ‘
Regie : Bradley Cooper
Scenario : Bradley Cooper & Josh Singer
Muziek : Lonson Symphonic Orchestra o.l.v. Yannick Nézet-Séguin
Vertolking : Bradley Cooper, Carey Mulligan ; Matt Borner ; Brian Klugman ; Sarah Silverman ; Michael Urie ;
Verenigde Staten ; 2023 ; 192 minuten
=========================================================
L’ ETE DERNIER
Anne, een gerenommeerd advocate, leeft samen met haar man Pierre en hun twee dochters van respectievelijk zes en zeven jaar. Op een dag trekt Théo, de zeventienjarige zoon van Pierre uit een vorig huwelijk, bij hen in. De opstandige en protesterende tiener verstoort hierbij het evenwicht in het gezin.
Kort daarna bekent hij aan zijn vader dat hij een relatie heeft met Anne, die alles ontkent terwijl Pierre geschokt is.
Het paradoxale hierbij is dat zij juist gespecialiseerd is in de verdediging van minderjarige slachtoffers van misbruik en jongeren in moeilijkheden.
Gaat er een belletje rinkelen ?
Inderdaad, dit is de korte in houd van de Deense film ‘ Dronningen ‘ ( Queen of Hearts ) uit 2019. Het was Saïd Ben Saïd, een Tunesisch-Franse filmproducent, die de rechten van een remake voor deze film had gekocht en die voorstelde aan Cathérine Breillat om de Franse remake te maken. Haar vorige film ‘ Abus de Faiblesse ‘ dateerde al van tien jaar geleden, maar toch was ze bereid in dit project te stappen.
Zelf zegt ze hetvolgende over haar aanpak : ‘ Wat ik nu interessant vond, was overbrengen hoe passie overmeestert, hoe die mensen in een draaikolk van gevoelens worden meegenomen in een spel van verleiding, waar de personages er zich niet bewust van zijn dat het een spel is. Ze worden in feite sleachtoffer van hun eigen spel. ‘
Regie : Cathérine Breillat
Scenario : Cathérine Breillat & Pascal Bonitzer
Fotografie : Jeanne Lapoirie
Vertolking : Léa Drucker ; Samuel Kircher ; Olivier Rabourdin ; Clotilde
Coureau ; Serena Hu ; Angela Chen
Frankrijk ; 2023 ; 104 minuten
==================================================================
THE OLD OAK
Sinds de koolmijn twintig jaar geleden dichtging, valt er in het Noord Engelse dorpje waar TJ (Dave Turner) een café uitbaat nauwelijks nog iets te beleven. Zijn pub ‘ The Old Oak ‘ is de enige plek waar de vereenzaamde dorpsbewoners, die het niet te breed hebben, terecht kunnen voor een frisse pint en een babbel.
Wanneer een bus met Syrische vluchtelingen in het dorp arriveert, is dat niet naar de zin van iedereen en de dorpelingen voelen zich bedreigd. Onbekend is immers onbemind. Bovendien hebben ze schrik dat ze het weinige dat hen nog rest zullen moeten delen met deze vreemde nieuwkomers.
Bovendien wil TJ, die bevriend geraakt met de Syrische Yara, zijn pub omtoveren in een soort van ontmoetingsplaats voor zowel de oude als de nieuwe inwoners, een initiatief dat niet bij iedereen in goede aarde valt.
Ken Loach zet met deze film een punt achter zijn rijkgevulde carrière. Alle elementen waarin hij in zijn vorige films aandacht aan besteedde, zijn ook in zijn laatste film aanwezig : persoonlijke verhalen die schrijnend sociaal onrecht blootleggen. Samen met zijn vaste scenarist Paul Laverty maakt hij telkens weer een rake analyse van de penibele staat waarin onze wereld verkeert.
‘ The Old Oak ‘ peilt naar de wortels van het racisme en vreemdelingenhaat, maar de grote verdienste van regisseur en scenarist is dat zij geen eenzijdige benadering voorstaan, maar begrip tonen voor de beide partijen.
Ken Loach zwaait dus af met een hoopvolle film, waarin hij zijn visie voor een betere wereld tekent en zijn (Britse) publiek er wil aan herinneren dat niet racisme, maar wel solidariteit hun DNA bepaalt.
Regie : Ken Loach
Scenario : Paul Laverty
Muziek : George Fenton
Vertolking : Dave Turner ; Ebla Mari ; Trevor Fox ; Claire Rodgerson ; Chris Mac Glade ; Debbie Honeywood
Groot Britannië ; 2023 ; 113 minuten
==================================================================
HOLLY
Holly is al de vijfde langspeelfilm van Fien Troch. Het is een beklijvend portret van een vijftienjarig meisje dat met zichzelf worstelt. Tegelijk gaat de film ook over de druk die iemand zichzelf kan opleggen, over hoe we onszelf tot het uiterste drijven om aan de verwachtingen van anderen te voldoen.
Op een dag beslist het hoofdpersonage Holly om niet naar school te gaan, omdat ze een slecht voorgevoel heeft. Wanneer dit gevoel bewaarheid wordt, zal dit nadien een enorme impact op haar leven hebben. De mensen rondom haar vinden in Holly een soort engelbewaarder, maar al snel loopt het uit de hand. Ze worstelt met haar plaats in de wereld en omdat ze bovendien naïef en schuchter is, doet haar omgeving met haar wat die wil.
Cathalina Geeraerts vertolkt de rol van Holly weergaloos en kreeg op het Filmfestival van Venetië de Bisato d’Oro Award voor beste acteerprestatie. “Ze speelt mee in een geweldige speelfilm en vertelt het verhaal over haar jeugd op natuurlijke, eenvoudige wijze. We beschouwen haar niet als kind, maar als een grootse actrice,” luidde het commentaar van de jury.
Net als in haar vorige films (o.a. Home, Kid) gaat Fien Troch geen moeilijke onderwerpen uit de weg en maakt ze ook deze keer plaats voor de donkere kantjes van het leven. Met Hollymaakt ze echter niet langer films voor een nichepubliek, wat ze op het filmfestival in Venetië al mocht ervaren.
———————————————————————————————————
Regie : Fien Troch
Scenario : Fien Troch
Fotografie : Frank van den Eeden
Vertolking : Cathalina Geeraerts, Robbie Cleiren, Greet Verstraete, Serdi Faki Alici
België – 2023 – 1u42
==================================================================
THE ETERNAL DAUGHTER
Moeder en dochter ( beiden gespeeld door de schitterende Tilda Swinton) ontmoeten elkaar in een oud, afgelegen landhuis in Wales dat tegenwoordig dienst doet als hotel. Julies moeder Rosalind bracht er haar jeugd door. Julie, broedend op een film over haar moeder, hoopt dat het haar kan helpen om de wat afstandelijke, aristocratische vrouw beter te leren kennen.
Tot zover het verhaal dat ook kan omschreven worden als een indringend spookverhaal over rouw en verlies. De film roept soms bepaalde scenes uit The Shining van Kubrick op.
Tilda Swinton speelt dus zowel de rol van de moeder als de dochter, er kwamen echter geen kunstgrepen aan te pas omdat ze enkel in één cruciale scene samen in beeld komen.
Joanna Hogg, inmiddels 63 jaar, was al 47 toen ze in 2007 haar eerste langspeelfilm Unrelated maakte. Ze brak evenwel pas door met het tweeluik The Souvenir. Ze volgde filmschool, maar haar leraars kraakten haar afstudeerwerk Caprice af en wilden niet dat ze haar diploma haalde. Ze is dan voor televisie gaan werken. Scorsese heeft echter altijd in haar geloofd, ook als producent van dat tweeluik en van deze The Eternal Daughter.
Al haar films zijn deels autobiografisch en ook deze film waarin ze de dood van haar moeder wil verwerken.
Regie : Joanna Hogg
Scenario : Martin McDonagh
Fotografie : Ed Rutherford
Muziek : Jovan Ajder
Vertolking : Tilda Swinton,Carly-Sophia Davies
GB : 2022 : 96 min
==================================================================
HET SMELT
Wat als je wraak kan nemen op een heel dorp ?
In Eva’s geboortejaar worden in het kleine Vlaamse Bovenmeer slechts twee andere kinderen geboren, allebei jongens. De drie maken er hun hele jeugd samen maar het beste van, tot de puberteit aanbreekt. Opeens ontstaan er andere verhoudingen. De jongens bedenken wrede plannen en de bedeesde Eva kan hieraan meedoen of haar enige vrienden verraden. Die keuze is geen keuze.
Dertien jaar na een snikhete zomer die volledig uit de hand loopt, keert Eva terug naar haar geboortedorp met een blok ijs in de kofferbak. Gaandeweg wordt duidelijk dat zij dit keer de plannen bepaalt.
Dit staat te lezen op de achterflap van Lize Spit’s debuut, dat in Vlaanderen met open armen werd onthaald.
Veerle Baetens wilde dit boek heel graag verfilmen en ondertussen is er al heel wat inkt gevloeid over haar debuut.
We beperken ons tot de recensie in het Amerikaanse filmtijdschrift Screendaily toen de film werd voorgesteld op het Sundance Film Festival in de Verenigde Staten (waar de jonge actrice Rosa Marchant trouwens de prijs van de beste actrice in de wacht sleepte):
‘Baetens toont veel vertrouwen en vaardigheid in haar regiedebuut.’ ‘ Het Smelt ‘ geeft een krachtig gevoel van hoe wreed kinderen tegen elkaar kunnen zijn. Er is ook de bijkomende erkenning van de soms schokkende medeplichtigheid van volwassenen, hetzij door onverschilligheid, hetzij door een instinct om hun eigen kinderen te beschermen. Baetens is ook goed in het opbouwen van spanning waarbij elke flashback meer inzicht geeft in Eva’s leven en wat haar als meisje is overkomen. Er zit een goed uitgevoerde spanning in het wachten op het volledige verhaal. ‘
Regie : Veerle Baetens
Scenario : Veerle Baetens & Maarten Loix
Muziek : Bjorn Eriksson
Fotografie : Frederic Van Zandycke
Vertolking : Charlotte De Bruyne ; Rosa Marchant ; Sébastien De Waele ; Naomi , Vellisariou ; Olga Leyers ; Simon Van Buyten
België ; 2023 ; 100 min
==================================================================
IL COLIBRI
Als je de meest prestigieuze Italiaanse literatuurprijs – met name de Premio Strega -wint is de kans groot dat je roman in aanmerking komt voor een verfilming. Deze eer vielen Giuseppe Tomasi di Lampedusa,, Umberto Ecco, Paolo Giordano en Paolo Cognetti te beurt met respectievelijk ‘ Il Gattopardo ‘, ‘ Il nome della rosa ‘ , ‘La solitudine dei numeri primi‘ en ‘Le otto montagne ‘.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Premio Strega van 2020, ‘ Il Colibri ‘ van Sandro Veronese de volgende in het rijtje is.
‘Il Colibri’ beschrijft het leven van Marco Carrera, een op het eerste zicht redelijk onaanzienlijke man die desalniettemin alles behalve een rustig leven leidt: een complexe familie, met een oudere zus als voornaamste probleemgeval, een levenslange liefde, die nooit echt tot volle wasdom komt, voor het buurmeisje dat hij leert kennen tijdens een familievakantie aan zee, een ramp waaraan hij ternauwernood ontsnapt en een huwelijk met de Sloveense Marina, een vrouw die alle Balkan explosiviteit met zich meedraagt en ten slotte de intense relatie met dochter Adèle.
Het lijkt er sterk op dat Marco gedurende heel zijn leven geconfronteerd wordt met het noodlot.
Men kan zich dan ook terecht de vraag stellen hoe ons leven eruit had kunnen zien als er andere keuzes waren gemaakt ?
En wat als het lot ons leven anders had bepaald ?
Regisseuse Francesca Archibugi giet dit alles in een eigenzinnige en originele structuur .
‘Il Colibri‘ verloop immers niet chronologisch en lineair maar wel associatief. Ze hanteert daarbij ook een aantal thema’s die geregeld terugkeren : geestesziekte, beantwoorde en onbeantwoorde liefde en de onzichtbare lijnen die de mensen met elkaar verbinden. Samen met de overtuigende vertolkingen maakt dit van ‘Il Colibri‘ een boeiende en aangename kijkervaring.
Regie : Francesca Archibugi
Scenario : Francesca Archibugi ; Laura Paolucci ; Francesco Piccolo
Vertolking : Pierfrancesco Favino ; Bérénice Béjo ; Nanni Moretti ; Kasia Smutniak ; Laura Morente ; Sergio Albelli
Italië ; 2022 ; 127 minuten
==================================================================
ASTEROÏD CITY
Scarlett Johansson, Margot Robbie, Tom Hanks, Rupert Friend, Adrien Brody, Edward Norton, Matt Dillon, Bryan Cranston, Tilda Swinton, Jeff Goldblum, Steve Carrell, William Dafoe, Jeffrey Wright, Bob Balaban, Liev Schreiber, Jason Schwartzman en nog een tiental anderen in één film verenigd ?
De grootste namen zijn blijkbaar met de kleinste rollen tevreden als ze even in Wes Andersons hypergestileerde fantasiewereld mogen rondlopen.
En Asteroïd City is zonder discussie een vintage Wes Anderson product : oogverblindend mooie kartonnen decors, prachtig ingekleurde postkaartenesthetiek, poëtische Tupperware potjes, een plastic kwartel die ‘ biep ‘ zegt en Scarlett Johansson die uit de kleren gaat ; welkom in zijn wonderlijk universum, te nemen of te laten.
De plot van Asteroïd City? In 1955 komen ouders en hun superbegaafde spruiten uit het hele land samen in Asteroïd City, een Amerikaans woestijnstadje, voor een wetenschappelijke competitie – de Junior Stargaze conventie – op een astronomisch evenement.
Generaal Gibson verwelkomt de deelnemers en beloont de tieners voor hun respectieve uitvindingen. Terwijl Dr. Hickenlooper de conventie leidt, verschijnt er een ufo boven de krater van Asteroïd City, waaruit een alien tevoorschijn komt die een stuk steelt van de meteoriet die de krater gemaakt heeft. De stad wordt door de autoriteiten onder militaire quarantaine geplaatst, maar dat kan niet verhinderen dat het incident uitlekt en de gebeurtenissen het nationale nieuws halen.
In een nevenverhaal wonen we dan ook nog de repetities bij van een toneelstuk met dezelfde naam, ditmaal gefilmd in zwart-wit.
Krijgen we dan alleen maar grappen en grollen te zien ? Volgens The Hollywood Reporter zeker niet : ‘ Asteroïd City is een poëtische meditatie over de zin van het leven. ‘
Regie : Wes Anderson
Scenario : Wes Anderson & Roman Coppola
Vertolking : Scarlett Johansson, Jason Schwartzman, Margot Robbie ……….
Muziek : Alexandre Desplat
Verenigde Staten ; 2023 ; 106 minuten
==================================================================
WIL
1942, Antwerpen. Twee prille hulpagenten, Wilfried en Lode, – gespeeld door boezem-vrienden Stef Aerts en Matteo Simoni – krijgen het bevel om een Duitse Feldgendarm te helpen bij de arrestatie van een joods gezin. Veel keuze hebben ze niet, ook al proberen ze elk op hun manier tegengewicht te bieden aan de naziterreur, de ene al met meer over-tuiging dan de ander.
Wanneer men na jaren Canvas-documentaires denkt alles te hebben gezien over de Tweede Wereldoorlog, dan weet ‘Wil’ een redelijk onbekende invalshoek te vinden en dat bovendien op een verfrissende manier te brengen. Regisseur Tim Mielants toont en vertelt, maar laat zeker niet al het vertelde zien. En omdat dit geen film is die alles van naaldje tot draadje uitlegt, houdt de kijker er toch best de aandacht bij. Want ondanks de niet zo bijzonder ingewikkelde verhaallijn, gaat alles in sneltempo door.
Het camerawerk van Robrecht Heyvaert heeft overigens een grauwe, bijzondere intensiteit waarbij gespeeld wordt met het licht/donker-contrast; het beeld is korrelig, versterkt door muziek en geluid. Kortom, al zoek je als kijker naar een lichtpuntje, van Mielants krijg je alleen maar benauwende donkerte en keihard realisme. Een gewaarschuwd kijker …
‘Wil’ is de verfilming van het gelijknamige boek van Jeroen Olyslaegers uit 2016. Voor zijn research ging hij te rade bij rector van de UA Herman Van Goethem, “zonder wiens onderzoek ‘Wil’ er nooit was gekomen,” aldus de auteur.
De woorden van Wilfried Wils vatten de film mooi samen: “Iedereen heeft altijd een oordeel klaar, en het is altijd achteraf.”
———————————————————————————————————
Regie : Tim Mielants
Scenario : Tim Mielants, Carl Joos naar ‘Wil’ van Jeroen Olyslaegers
Fotografie : Robrecht Heyvaert
Vertolking : Stef Aerts, Matteo Simoni, Annelore Crollet, Jan Bijvoet, Kevin
Janssens, Dirk Roofthooft
België – 2023 – 1u53
==================================================================
ANATOMIE D’UNE CHUTE
De lente maakt zich op voor een nieuw seizoen in de Franse Alpen, de lucht is helder en ijl en uit een luxueuse chalet komt kitscherige muziek de serene sfeer verstoren. Onderaan het optrekje buigt de slechtziende Daniël, die een wandeling met zijn hond maakt, zich over het roerloze lichaam van zijn vader, Samuel, hij drukt zijn oor tegen diens borstkas…..
Zo valt deze Franse Gouden Palm winnaar onmiddellijk met de deur in huis.
Zijn moeder Sandra, een succesvolle schrijfster zegt aan de keukentafel tegen Vincent, advocaat en vriend des huizes ‘ I didn’t kill him ‘. De dood van haar echtgenoot, Samuel, wordt echter beschouwd als ‘une mort suspecte‘ , wegens de verwonding aan zijn slaap, die niet overeenkomt met de theorie dat het over een ongelukkige val zou gaan. Bij gebrek aan getuigen en een alibi wordt zij al snel beschouwd als de hoofdverdachte in deze zaak.
Het komt dus onvermijdelijk tot een rechtzaak. De verhalen die in de rechtzaal tegenover elkaar worden gezet, en de eventuele conclusies die deze verhalen zouden kunnen opleveren, rusten op de schouders van vertellers die elk op hun manier onbetrouwbaar zijn.
Als je als kijker eerst nog helemaal overtuigd bent van Sandra’s onschuld, dan is het toch even schrikken wanneer in de rechtzaal een geluidsopname wordt afgespeeld, gemaakt door zoon Daniël, waarin we getuige zijn van een fikse ruzie tussen Sandra en haar echtgenoot. Die opname is in feite de kern van het hele verhaal, je hoort een koppel op het dieptepunt van hun relatie.
Justine Triet zegt zelf veel belang te hechten aan het geluid in film : ‘Als ik films bekijk of op de set sta, ben ik vaak gevoeliger voor het geluid dan voor het beeld‘. Dit betekent echter niet dat zij het visuele aspect verwaarloost, integendeel, haar camerawerk heeft een onverwachte schwung.
Regie Justine Triet
Scenario Justine Triet & Arthur Harari
Montage Laurent Sénéchal
Fotografie Simon Beaufils
Vertolking Sandra Hüller ; Swann Arlaud ; Milo Machado Graner
Frankrijk 2023 150 minuten
==================================================================
THE WHALE
Charlie is een online leraar literatuur met een grote voorliefde voor Herman Mevilles ‘roman ‘Moby Dick ‘ ( waarmee dan ineens de filmtitel een verklaring heeft gekregen. )
Zijn literatuurstudenten hebben geen idee hoe hij er in het echt uitziet, omdat Charlie beschaamd is over zijn fysieke voorkomen, hij liegt hen immers voor dat zijn camera niet werkt.
Hij leidt dan ook een teruggetrokken leven, waarbij hij eigenlijk alleen maar sociaal contact heeft met een bevriende verpleger die zich grote zorgen maakt over Charlie’s gezondheid.
In een vorig leven, toen er van een eetverslaving nog geen sprake was, had Charlie een vriendin met wie hij samen een dochter had, Ellie. Wanneer deze terug in zijn leven opduikt, staat dat leven helemaal op zijn kop. Charlie, die het einde langzaam maar zeker voelt naderen, wil deze ene kans om het alsnog goed te maken met zijn gefrustreerde dochter, met beide handen grijpen.
Als kijker is het niet makkelijk om sympathie te voelen voor een man die zich letterlijk dood vreet en toch slaagt Aronofsky erin enige empathie op te wekken voor Charlie.
Kortom, ‘ The Whale ‘ is zeker geen luchtig tussendoortje, wel een film met een groot hart.
———————————————————————————————————
Regie : Darren Aronofsky
Scenario : Samuel D. Hunter, naar diens toneelstuk
Fotografie : Matthew Libatique
Vertolking : Brendan Fraser ; Sadie Sink ; Ty Simpkins ; Hong Chau
Samantha Morton
Verenigde Staten ; 2020 ; 117 minuten
AFTERSUN
De 11-jarige Sophie zit met haar vader op het strand ergens in Turkije. Waar is de moeder en waarom zijn ze alleen ? Zo kan je dit verhaaltje opvatten maar als toeschouwer voel je al meteen dat er meer aan de hand is.
Twintig jaar later worden Sophie’s tedere herinneringen aan hun laatste vakantie een krachtig en hartverscheurend portret van hun relatie, terwijl ze probeert de vader die ze kende te verzoenen met de man die ze niet kende.
Vooral de manier waarop dit in beeld gebracht wordt in Charlotte Wells’ schitterende en verschroeiend emotionele debuutfilm is buitengewoon en geeft aan dat we hier te maken hebben met een zeer sterk nieuw talent in de filmwereld. Eerder won ze al prijzen met haar kortfilms maar met Aftersun was ze al vele malen genomineerd als beste nieuwkomer of beste eerste film. Paul Mescal (Ordinary People) kreeg er al meteen een Oscarnominatie voor en won de Bafta als meest belovend jong talent.
Regie & scenario : Charlotte Wells
Muziek : Oliver Coates
Fotografie : Gregory Oke
Vertolking : Paul Mescal ; Frankie Corio
Verenigd Koninkrijk ; 2022 : 1O2 minuten
TAR
Lydia Tar is een dirigent die als dirigente, de absolute top heeft bereikt, te vergelijken met het niveau van een Leonard Bernstein. Ze werd aangesteld tot hoofddirigent van het filharmonisch orkest van Berlijn, zal een uitvoering brengen van de Vijfde Symfonie van Mahler en brengt haar boek ‘ Tar on Tar ‘ uit.
Wat dit allemaal des te indrukwekkender maakt, is dat ze een vrouw is. Ofschoon er meer en meer vrouwelijke dirigenten aan het muzikale firmament verschijnen, blijft het toch uitzonderlijk wat ze gepresteerd heeft in een wereld waar de mannen nog steeds de meerderheid uitmaken en de boventoon voeren.
Na een incident met een zekere Krista komt de geruchtenmolen over haar gedrag op gang en dreigt ze ten prooi te vallen aan de cancelcultuur.
‘ Tar ‘ begint als een klinisch koele karakterstudie van een muzikaal genie, maar verandert langzaam maar zeker in een plagerige psychothriller over macht en manipulatie, in de orkestbak en daarbuiten.
Kate Blanchett vertolkt Tar op een meesterlijke manier: genie, rolmodel, meestermanipulator en seksueel roofdier in één, het is sowieso – Oscar of niet – één van haar meest complexe filmrollen, en dat wil wat zeggen in een carrière die heel wat toppers omhelst.
Zelf zegt ze over de film – en de controverse die er de laatste weken rond ontstaan is- : ‘ Wat Todd ( Field ) en ik wilden doen, was een levendig gesprek op gang brengen. Er is geen juiste of foute manier om op kunstwerken te reageren. ‘
Regie & scenario : Tod Field
Muziek : Hildur Guonadottir
Fotografie : Florian Hoffmeister
Vertolking : Kate Blanchett ; Noémie Merlant ; Nina Hoss ; Julian Glover ;
Marc Strong
Verenigde Staten ; 2022 : 158 minuten
THE BANSHEES OF INISHERIN
We schrijven 1923, de bombardementen en schietgevechten van de Ierse Burgeroorlog klinken steeds luider, ook op het (fictieve) eiland Inisherin. De meeste mensen vragen zich bezorgd af wat de toekomst hen zal brengen. Dit geldt niet voor Padraic. Hij woont samen met zijn zus, een oude vrijster, op het eiland en is tevreden met wat hij heeft.
Hij brengt zijn tijd door met zijn dieren en met zijn goede vriend Colm, met wie hij ettelijke uren in de plaatselijke pub doorbrengt. Aan hun vriendschap, die onverwoestbaar leek, komt plots een einde wanneer brombeer Colm aankondigt dat hij geen tijd meer wil besteden aan zinloze gesprekken. Hij wil de tijd die hem nog rest besteden aan het componeren van muziek en wil alle contact met Padraic verbreken.
Waarom Colm tot dit besluit is gekomen is het vraagstuk dat de film voortdrijft. De enige verklaring die hij echt geeft is ‘ vriendelijkheid kan niet eeuwig duren ‘, maar daar heeft Padraic niet echt een boodschap aan. Hij blijft hopen hun vriendschapsband alsnog te herstellen, tegen beter weten in en met alle nefaste gevolgen vandien.
De beide hoofdrolspelers, Colin Farrell en Brendan Gleeson schitteren in deze film, waarin ze in een mum van tijd tastbaar maken hoe innig de vriendschap tussen Padraic en Colm was, hoe ze elkaar kenden, of dachten te kennen en hoe groot de leegte is waarin ze achterblijven. Als kijker gaat je empathie altijd wel uit naar één van de twee in dit eenvoudig en duivels verhaal over het einde van een vriendschap, gelardeerd met stekelige humor, schitterende dialogen en plotselinge momenten van opzienbarend geweld.
‘ Een goed gemaakte feel-bad lekkernij ‘.
Regie : Martin McDonagh
Scenario : Martin Mc Donagh
Vertolking : Colin Farrel ; Brendan Gleeson ; Barry Keoghan ; Kerry Condon
Muziek : Carter Burwell
Montage : Mikkel E.G. Nielsen
Ierland ; Verenigd Koninkrijk ; 2022 ; 114 minuten
CORSAGE
Marie Kreuzer is een vijfenveertig jarige Oostenrijkse filmmaker. Toen Vicky Krieps haar voorstelde om deze film te maken, was ze in eerste instantie helemaal niet geïnteresseerd. Ze vond het verhaal van Sissi saai en niet echt geschikt om ( nog eens ) te verfilmen. Maar Vicky overtuigde haar om zich toch eens te verdiepen in het leven van Sissi en, wonder boven wonder, hoe meer ze erover las, hoe duidelijker het voor haar werd dat alles wat we over haar denken te weten louter interpretatie is.
Het was voor haar dan ook onmiddellijk duidelijk dat ze geen klassiek kostuumdrama zou maken, maar wel een actuele biopic.
Hierin werpt ze een nieuwe blik op het getormenteerde leven van Keizerin Sissi, een portret van een vrouw die niet langer aan de verwachtingen van anderen wil voldoen en die vastdraait in het beeld dat anderen van haar hebben.
Geen zeemzoeterige koekendoosfiguur dus, maar wel een stoutmoedige, rebelse vrouw die haar middenvinger opsteekt tegen het establishment.
De film brengt ons naar het jaar 1877, het jaar waarop Elisabeth ‘ Sissi ‘ veertig wordt. Haar lijfarts wijst er haar op een gegeven moment fijntjes op dat veertig voor haar vrouwelijke onderdanen de gemiddelde levensverwachting is. Voor haar ligt die levensverwachting wel ietsje hoger maar ze worstelt met twee problemen die we in een hedendaagse context en bewoordingen als midlife crisis en glazen plafond zouden kunnen benoemen.
Corsage staat dus voor de korsetten, waar de keizerin zich in laat persen, een niet echt originele metafoor, maar Kreuzer weet die telkens op verrassende manieren te verdiepen.
Regie & scenario : Marie Kreuzer
Camera : Judith Kaufmann
Muziek : Camille Dalmais
Vertolking : Vicky Krieps ; Florian Teichmeister ; Katharina Lorentz ; Jeanne Werner ; Alma Hasun ; Manuel Rubery ; Aaron Friesz
Oostenrijk ; Frankrijk ; Duitsland ; Luxemburg ; 2022 ; 113 minuten
THE FABELMANS
________________________________________________________
We zijn in 1952. Met een bang hartje gaat een jongetje met zijn ouders naar de film The Greatest Show on Earth van Cecil B. DeMille kijken. Hij is danig onder de indruk van de treincrash in die film. Voor zijn Joodse Chanoekafeest krijgt hij een speelgoedtrein en bootst hij de botsing thuis na. Toevallig heeft zijn vader ook een camera en hij krijgt het idee om die traincrash te filmen. Een cineast is geboren, we zien niemand minder dan de jonge Steven Spielberg. De rest is filmgeschiedenis en één van de grootste, zoniet de grootste filmregisseur van de late 20ste eeuw is een feit.
Hij begint met een reeks korte filmpjes die hij in familie-en vriendenkring draait. Later en met een meer verfijnde camera draait hij meer ambitieuze films, een western en zelfs een oorlogsfilm van 40 minuten , Escape From Nowhere .
De weg naar de roem was geen “walk in the park” en de jonge Steven heeft een ietwat turbulente jeugd, zijn ouders verhuizen veel waardoor ook de harmonie in het gezin afbrokkelt. Ook op school in Californië krijgt hij te maken met antisemitisme. “Niemand houdt van Joden”, krijgt hij te horen van een medeleerling, terwijl een andere aanvult “… behalve andere Joden”.
The Fabelmans is grotendeels autobiografisch, het coming of age verhaal van de jonge Steven Spielberg in de jaren ’50 en ’60 die hij doorbracht in verschillende staten van de VS van zijn 6de tot 18de..
The Fabelmans wordt aanzien als de beste Steven Spielberg ooit en ontving onlangs de prijs van beste film en regie op de Golden Globes. Hij is genomineerd voor 7 Oscars.
Regie : Steven Spielberg
Scenario : Steven Spielberg en Tony Kushner
Muziek : John Williams
Vertolking : Michelle Williams, Paul Dano, Seth Rogan, Gabriel Labelle, Mateo Zoryan
USA : 2022 : 151 minuten
THE CHAPEL
De nieuwste prent van onze landgenoot Dominique Deruddere vertelt het verhaal van de drieëntwintig jarige, virtuoze pianiste Jennifer Rogiers die het grootste deel van haar jonge leven met een vreselijk geheim heeft geleefd.
Wanneer ze aan de finale van de befaamde Koningin Elisabethwedsrijd mag deelnemen, komt de herinnering aan die traumatisch jeugdervaring weer naar boven. Ze verblijft immers in ‘ De Muziekkapel ‘ , samen met de andere finalisten. Ze leven daar gedurende een week afgezonderd van de wereld. Ieder contact met de buitenwereld is verboden en sowieso onmogelijk.
Dit isolement, in combinatie met de bijkompende competitiestress, helpt haar geenszins het hoofd te bieden aan dit sluimerend trauma en langzaam maar zeker begint ze de pedalen en de controle te verliezen.
Regisseur Dominique Deruddere vertelt zelf over zijn tiende film : ‘ ‘ The Chapel ‘ is mijn meest persoonlijke film. Er zitten veel van mijn eigen ervaringen in verwerkt. Zowel van wat ik met mijn zoon heb beleefd – die op zijn veertiende gedreven en bijna obsessioneel piano begon te spelen, tot zes à zeven uur per dag – als wat ik zelf heb beleefd.
En tot slot : ‘ met ‘ The Chapel ‘ wil ik een spannend en ontroerend verhaal vertellen dat niet alleen de totale inzet en de vastberadenheid van een echte artiest toont, maar ook de helende kracht van de muziek. ‘
Regie : Dominique Deruddere
Scenario : Dominique Deruddere
Muziek : George Van Dam
Vertolking : Taeke Nicolaï ; Kevin Janssens ; Ruth Bequaert ; Ina Geerts ;
Tine Reymer ; Willy Thomas ; Josse De Pauw ; Abigail Abrahams
België ; 2022 ; 97 minuten
THE MENU
In The Menu wordt het publiek meegenomen naar een afgelegen eiland, waar in het exclusieve restaurant The Hawthorne chefkok Slowik – rol voor Ralph Fiennes – achter het fornuis staat. Voor de prijs van 1.250 dollar voor een ‘verzorgd avondje uit’ is het meteen duidelijk dat deze gastronomische beleving niet voor Jan Modaal is weggelegd. Slowik bombardeert elk gerecht tot ‘concept’, wat de gasten op prijs weten te stellen; na de eerste gangen beginnen ze echter nattigheid te voelen. Als kijker voel je je vanaf het begin midden in het verhaal gezet: je lijkt de personnages al te kennen en je begint van ze te houden of ze te haten.
Met een duivels genoegen zet The Menu de wereld van sterrenrestaurants, chef-koks en pretentieuze gasten te kijk. Regisseur Mark Mylod doet dit niet op een karikaturale wijze, maar op de flegmatieke en kenmerkende manier die hij als maker van de HBO-hitserie Succession daar al toepaste. De ervaring die hij met die serie heeft opgedaan, komt hem hier goed uit: ook daar draait het rond superrijken en de manier waarop ze hun bezittingen etaleren. Alleen het personnage Margot doorprikt deze ‘foodie-illusie’ en vertegenwoordigt de stem van het gewone volk. Ze vormt een prettig tegengewicht voor de waanzinnige chefkok Slowin: Ralph Fiennes mag hier uit zijn dak gaan en wie The Grand Budapest Hotel heeft gezien, weet dat hij dan op zijn best is.
De film is opgedeeld in aktes, die parallel lopen met de verschillende gangen van het menu. De beelden van de gerechten lijken te zijn weggelopen uit een haute cuisine-kookprogramma en doen watertanden.
The Menu is een heerlijke horrorsatire, die best met een korrel duur zeezout geconsumeerd wordt. Smakelijk!
Regie Mark Mylod Scenario Seth Reiss en Will Tracy Acteurs Ralph Fiennes (Slowik) – Anya Taylor-Joy (Margot) – Nicholas Hoult Verenigde Staten – 2022 – 107’
VOUS N’ AUREZ P AS MA HAINE
Antoine Leiris, ex cultureel verslaggever bij France Info en Radio Bleu, verloor zijn vrouw Hélène tijdens de aanslag in de concertzaal Bataclan in Parijs, tijdens een optreden van de band ‘ Eagles of Death Metal ‘ op 13 november 2015, waar 89 mensen overleden. Hij schreef ‘ Vous n’aurez pas ma haine ‘ eerst als open brief gericht aan de moordenaars, drie dagen nadat zijn vrouw dood verklaard werd. Een jaar later werd het een boek, dat vooral in Frankrijk een echte bestseller werd.
Vier jaar daarna publiceert hij ‘La Vie, après ‘, waarin hij schrijft hoe vader en zoon, ondanks alles, hun weg hebben voortgezet. ‘ Als je je haat aan de terroristen schenkt, dan geef je hen immers wat ze willen en vervul je hun wensen. ‘
‘ Vous n’aurez pas ma haine ‘ is dus ook een film geworden, die een aantal zaken in vraag stelt. Hoe een tragedie overwinnen zonder te vervallen in haat en wanhoop ?
Wel, tegenover de haat die je zou kunnen ontwikkelen tegen de terroristen stelt Antoine de liefde voor zijn zoon en voor zijn overleden vrouw als helende balsem op de diepe wonde.
Regisseur Kilian Riedhof slaagde er wonderwel in, om met dit gegeven een ontwapend relaas te maken van de dagen na de aanslag, de ontreddering, het verdriet, maar ook de mentale en emotionele ontlading, al deze verschillende gemoedstoestanden worden doeltreffend en aangrijpend in beeld gebracht.
Kortom ‘ Vous n’aurez pas ma haine ‘ is een boodschap van hoop en veerkracht.
Regie : Kilian Riedhof
Scenario : Kilian Riedhof ; Marc Biöbaum ; Jan Braren ; Stéphanie Kalfon
Muziek : Pieter Hinderthür
Vertolking : Pierre Deladonchamps ; Carmélia Jordana ; Thomas Mustin ; Christelle Cornil Zoé Lorio ; Anne Azoulay
Frankrijk ; Duitsland ; België ; 2022 ; 103 minuten
LE OTTO MONTAGNE
De Acht Bergen is het verhaal van een vriendschap. Van kinderen die mannen worden die de voetafdrukken van hun vaders proberen uit te wissen, maar die door de wendingen die ze nemen altijd weer naar huis terugkeren. Pietro is een jongen uit de stad, Bruno is het laatste kind van een vergeten bergdorp. Door de jaren heen blijft Bruno zijn berg trouw, terwijl Pietro degene is die komt en gaat. Hun ontmoetingen laten hen kennismaken met liefde en verlies, herinneren hen hun afkomst, laten hun lot zich ontvouwen, terwijl Pietro en Bruno ontdekken wat het betekent om echte vrienden voor het leven te zijn.
Le otto montagne is een adaptatie van de gelijknamige bestseller van Paolo Cognetti. Naast voor de regie tekenden van Groeningen (The Broken Circle Breakdown, Belgica, Beautiful Boy) en Vandermeersch ook voor het scenario.
Ze wonnen in Cannes de Juryprijs.
Regie Felix Van Groeningen, Charlotte Vandermeersch
Scenario Felix Van Groeningen, Charlotte Vandermeersche naar het boek van Paolo Cognetti
Acteurs Luca Marinelli, Alessandro Borghi, Filippo Timi
Italie-Belgie-Frankrijk 2022 147’
HOLY SPIDER
Er bestaat een hardnekkige mythe dat seriemoordenaars hyperintelligent zijn en hun achtervolgers altijd een paar passen voor blijven. En als ze dan toch al eens aanwijzingen achterlaten is het niet omdat ze onzorgvuldig of slordig tewerk zijn gegaan, maar omdat ze de detectives willen uitdagen.
‘ Holy Spider ‘ ondermijnt dit cliché echter : de seriemoordenaar, die echt heeft bestaan, is niet bijster intelligent. Hij wordt herhaaldelijk bijna op heterdaad betrapt en vergeet meermaals cruciaal bewijsmateriaal te verbergen.
Waarom komt hij dan toch weg met de moorden ? Omdat de maatschappij zich blijkbaar niet bekommert om de slachtoffers. In de film zijn de gepleegde moorden bijna een vorm van entertainment – tijdens de première van de film in Cannes barst het publiek meermaals in lachen uit tijdens de minutenlange gruwelijke moordscènes – en dat schuurt en veroorzaakt bijgevolg een ongemakkelijk, ambigu gevoel.
Het blijkt immers dat de moorden verband houden met religieus geïnspireerde vrouwenhaat en zo beschuldigt regisseur Ali Abassi de Iraanse samenleving van onrechtstreekse medeplichtigheid aan de misdaden.
Abassi gebruikt zijn observaties van maatschappelijke mysogynie en religieus fundamentalisme als een soort aanloop naar zijn slotbeeld, dat aankomt als een mokerslag.
In feite houdt ‘ Holy Spider ‘ het publiek een spiegel voor, door te laten zien hoe we voldoening, ja zelfs plezier kunnen halen uit het zien van moord.
Maakt dat van de film een satire ? Dat zal iedere kijker voor zichzelf moeten uitmaken. Wat vaststaat is dat de aangehaalde problematiek niets aan actualiteit heeft ingeboet.
Regie : Ali Abassi
Scenario : Ali Abassi & Afshin Kamran Barahmi
Vertolking : Mehdi Bajestani ; Zahra Amir Ebrahimi ; Arash Ashtiani ; Fourouzan Jamshidnejad ; Sian Parvaneh
Fotografie : Nadim Carlsen
Muziek : Martin Dirkov
Denemarken ; 2022 ; 115 minuten
TRIANGLE OF SADNESS
De 48 jarige, Zweedse regisseur Ruben Ostlund is op zijn best als hij, zoals een rechtgeaarde antropoloog, het menselijk gedrag onder de loupe neemt en er de kleine en hypocriete kantjes van blootlegt.
De titel verwijst enerzijds naar het rimpeltje tussen de twee wenkbrauwen, anderzijds is een droevige driehoek ook de piramide van de klassemaatschappij die in deze film ongenadig gefileerd wordt.
De film bestaat trouwens ook uit drie min of meer gelijke delen: hij begint op de catwalk, waar de fashionwereld op treffende wijze in zijn hemd wordt gezet, verdrinkt in een cruiseschip, waar Ostlund alle nuance over boord gooit en redelijk grotesk uit de hoek komt, en strandt uiteindelijk op een onbewoond eiland, waar Ostlund zijn scherpe satire weer volledig tot haar echt komt.
Het schip op zich is dan weer een sprekende metafoor voor de klassemaatschappij : op het zonnedek worden de decadente rijken op hun wenken bediend door het boordpersoneel, terwijl we onderaan de maatschappelijke ladder de arbeiders ontmoeten, die slavenwerk verrichten in de machinekamer.
Ostlund lanceert een aantal extravagante personages, gaande van wapenhandelaars, over extreem rijke Russen en een Amerikaans kapitein met communistische trekjes. Alles komt in een stroomversnelling wanneer het schip in een storm terecht komt.
Wanneer het schip kapseist krijgen we dan een omkering van de rollen wanneer passagiers en bemanning op een onbewoond eiland stranden.
Zo krijgen we een film die bij momenten aanstekelijk op de lachspieren werkt, maar terzelfdertijd onze ziel schroeit en de satire niet schuwt.
————————————————————————————————————–
Regie : Robert Ostlund
Scenario : Robert Ostlund
Fotografie : Fredrik Wenzel
Vertolking : Charlbi Dean ; Harris Dickinson ; Woody Harrelson ; Dolly de Leon ; Carolina Gynning ; Vicky Berlin ; Hanna Oldenburg
Zweden ; Verenigd Koninkrijk ; Duitsland ; Frankrijk 2022 147 minuten
TORI ET LOKITA
De nieuwste creatie van de gebroeders Dardenne is een schrijnend drama over de lotgevallen van twee jonge Afrikaanse vluchtelingen in onbarmhartig België.
De 12-jarige Tori en 16-jarige Lokita komen respectievelijk uit Benin en Kameroen. Sinds hun ontmoeting ergens onderweg naar Europa zijn ze onafscheidelijk. Eenmaal in België doen ze zich voor als broer en zus om makkelijker aan verblijfspapieren te geraken.
De bureaucratische muur waar ze echter op stuiten doet hen tenslotte in de illegaliteit belanden.
Door toedoen van een malafide eigenaar van een Italiaans restaurant komen ze gedwongen in een crimineel circuit terecht en geraken ze weer gescheiden…
Met deze prent waardoor de broers Dardenne in Cannes de speciaal voor hen gecreëerde ‘Prix du 75-ième Anniversaire’ ten deel viel, tonen ze zich weerom de sociaal bewogen en idealistische filmmakers die ze al hun hele carrière zijn.
De soms ronduit spannende en confronterende film is tegelijk ook een verhaal over een warme vriendschap die menigeen zal beroeren.
We krijgen met TORI ET LOKITA als kijker een spiegel voor van een voor sommigen onmenselijke samenleving.
—————————————————————————————————————-
Scenario en Regie: Jean-Pierre en Luc Dardenne
Cinematografie: Benoît Dervaux
Acteurs: Joely Mbundu, Pablo Schils, Alban Ukaj, Tijmen Govaerts e.a.
België 2022 88 minuten
DECISION TO LEAVE
Een slapeloze detective wordt verliefd op een mysterieuze moordverdachte Seo-rae in Park Chan-wooks “Decision to Leave”. Hae-jun is het goudhaantje van de dienst moordzaken in de Zuid-Koreaanse havenstad Busan. Maar in de man zelf zit niet veel meer leven dan in de lijken die hij onderzoekt. Zijn huwelijk met de nette Jung-an (Lee Jung-hyun) vertoont nauwelijks nog een polsslag en zelfs dromen doet Hae-jun niet meer – daarvoor zou hij eerst ’s nachts de slaap moeten kunnen vatten.
Op het meest elementaire niveau is “Decision to Leave” een klassiek detectiveverhaal gedreven door Hae-juns verlangen naar Seo-rae en door zijn verlangen (en gedeeld door de kijker) om te weten wie het heeft gedaan en waarom. Maar niets is ooit eenvoudig met Park, een uitbundige, avontuurlijke maximalist die graag verhalen opknapt. Hitchcock’s Vertigoloert om de hoek maar zijn inspiratie was eigenlijk Brief Encounter van David Lean.
Park kennen de cinefielen onder ons van Oldboy (2003) en The Handmaiden (2016).
Hier speelt hij met tijd en ruimte, vervaagt het verleden met het heden en gebruikt hij op inventieve wijze flashbacks en fantasiesequenties die het mysterie verdiepen, de flow verstoren en de aandacht vestigen op het filmmaken zelf. Het effect kan oogverblindend en aangenaam duizelingwekkend zijn. Hij won niet voor niets de prijs voor beste regie op het laatste festival in Cannes.
Regie & scenario : Park Chan-wook
Cinematografie : Kim Ji-yong
Vertolking : Tang Wei, Go Pyung-pyo, Park Hae-il, Lee Jung-Hyun
Zuid-Korea ; 2022 ; 138 minuten
COMPETENCIA OFICIAL
____________________
Een hilarische film die acteurs en het opportunistische hautaine filmwereldje helemaal in zijn hemd zet, zo zou je deze Spaanse prent het best kunnen omschrijven.
Een miljardair vraagt zich op het einde van zijn leven af of hij wel iets heeft nagelaten aan de mensheid en zo komt hij op het idee een film te financieren.
In deze film spelen Antonio Banderas en Oscar Martinez twee acteurs, de ene een zelfingenomen vedette die geen snars begrijpt van artistieke cinema, de andere een intellectuele windbuil die neerkijkt op het grote publiek en die samen met een eigenzinnige regisseuse , Penelope Cruz repetities houden voor deze nieuwe prestigieuze filmproductie.
Naast de schitterende en herkenbare acteursprestaties – de drie topacteurs vertolken hun rol met veel verve en speelplezier – laat het Argentijns regisseursduo Mariano Cohn en Gaston Duprat zich ook niet onbetuigd : ze leggen met een sardonisch genoegen hun eigen vakgebied op het hakblok.
Hun lange shots zijn traag en zorgvuldig geframed en ze spelen met de strakke en minimalistische architectuur van de villa waarin de repetities plaatsvinden. Die architectuur beklemtoont perfect de rijke leegte van het bestaan van de protagonisten.
Veel spraakmakend nieuws valt er in deze film niet te rapen : acteurs zijn grote ijdeltuiten en ook de grootste regisseurs prutsen soms ook maar wat aan, maar de vlotte komische timing van het regisseursduo en de drie hoofdrolspelers die er vol voor gaan, maken van deze Competencia Oficial een aangenaam, verfrissend kijkstuk.
Wil je een film zien waarin niets lijkt wat het is ? Een film waarin drama, humor en absurde situaties de boventoon voeren ? Een film waarin je kan genieten van spitse dialogen ? Dan ben je met Competencia Oficial op het juiste adres.
Regie : Mariano Cohn ; Gaston Duprat
Scenario : Mariano Cohn ; Gaston Duprat ; Andrés Duprat
Vertolking : Antonio Banderas ; Penelope Cruz ; Oscar Martinez
Spanje/Argentinië ; 2022 ; 114 minuten
KALLIOPEE 